Llysgennad Met Caerdydd, y chwilotwr pegynol Richard Parks ar yr hyn y mae ei deithiau wedi'i ddysgu iddo am oddefgarwch a gofod personol - a sut y gallai ein helpu i ymdopi â chyfyngiad.
Richard Parks yn yr Antartig
“Mae'r rhan fwyaf o bobl yn tybio mai fy alldeithiau unigol yw'r rhai anoddaf. Er y byddent yn gywir y rhan fwyaf o'r amser, gall rhannu pabell ar alldaith fod yr un mor heriol. Dywedodd partner dringo wrthyf unwaith nad ydych chi byth yn adnabod rhywun nes eich bod wedi rhannu pabell gyda nhw!
Nid yw hynny'n hollol wir wrth gwrs, ond gall amser hir, dan straen, mewn lle cyfyng gyda hyd yn oed ein hanwyliaid a'n ffrindiau mwyaf annwyl herio'r perthnasoedd mwyaf cadarn!
P'un a yw'n fywyd dan gyfyngiadau symud neu fynyddoedd anghysbell yn Alaska, gall yr heriau fod yn debyg iawn!
Dros y degawd diwethaf rydw i wedi treulio cyfanswm o bron i flwyddyn yn rhannu pabell. Rydw i wedi gwneud ffrindiau anhygoel, ac wedi colli cwpl hefyd. Nid oes yr un ohonom yn berffaith (mae bywyd dan gyfyngiadau symud yn ddigon anodd heb ddisgwyliadau afrealistig ar sut i reoli plant neu gynhyrchiant - yn aml yn cael ei danio gan y cyfryngau cymdeithasol) ond dyma'r ddau syniad sy'n neidio i'r meddwl sydd wedi fy helpu dros y blynyddoedd.
Gonestrwydd. Fy meddwl cyntaf yw ail-galibro i lefel newydd o onestrwydd. Mae ‘sut mae pethau?’ yn golygu rhywbeth hollol wahanol dan gyfyngiadau symud, yn yr un modd ag y mae pan fyddwch chi ysgwydd wrth ysgwydd mewn pabell 8,000m, yn y parth marwolaeth.
Gall lleoedd cyfyng a chyfnodau hir o amser mewn timau bach chwyddo personoliaethau ac emosiynau. Mae’n haws dweud na gwneud pan mae angen ceisio tawelu gwrthdaro yn gyflym fel y gellir dod o hyd i ddatrysiad ar y cyd ond mae'n allweddol i berfformiad uchel mewn amgylcheddau deinamig. Mae hyn yn gofyn am gyfathrebu uniongyrchol ac yn bwysig, creu amgylchedd diogel i gyfathrebu'n onest heb farn.
Gall ein hyder i ofyn am help, gofyn am i rywbeth gael ei wneud yn wahanol neu ddweud nad oes gennym yr ateb heb ddadlau na chanlyniad atal drwgdeimlad rhag casglu.
Mae'n ymwneud â chanolbwyntio ar atebion. Gall y tryloywder hwn o emosiwn a gonestrwydd wneud inni deimlo'n agored i niwed. Nid yw'n hawdd nac yn gyffyrddus ar y dechrau, ond gydag empathi, hunanymwybyddiaeth a chyfrifoldeb cyfartal o ran sut y cyflwynir y neges a'i derbyn, gall fod yn bwerus. Nid ydym yn gwybod pryd y bydd y llinell derfyn o dan y cyfyngiadau symud, felly mae'n bwysig i ni ladd pethau yn yr egin a chreu amgylcheddau diogel i fod yn ni ein hunain.
Gofod. Yn aml, dim ond pan fydd rhywbeth yn cael ei gymryd i ffwrdd yr ydym yn ei werthfawrogi'n fawr. Colli'ch gofod personol yw'r sioc gyntaf i'r system mewn pabell. Mae'n anodd iawn amddiffyn eich gwyleidd-dra pan fydd yn rhaid i chi fynd i’r toiled, neu yn syml, beidio â bod ar eich gorau yn y gofod cyfyng gydag eraill.
Rwyf wedi treulio bron bob eiliad o bob alldaith unigol yn dymuno y gallwn ei rhannu gyda fy nheulu, ond er gwaethaf fy nghariad tuag atynt, mae saith wythnos o dan gyfyngiadau symud yn ein cartref wedi tynnu sylw at gymaint yr ydym i gyd angen peth amser ar ein pennau’n hunain. Yn enwedig gyda phlentyn dwyflwydd prysur iawn yn y fflat! Gofyniad bach yw'r munudau ar gyfer rhywfaint o ofod - cawod heb neb yn torri ar eich traws, coffi araf wrth ddeffro neu 30 munud i ddal i fyny gyda ffrindiau ar WhatsApp!
Yn ystod Prosiect Everest yn 2016 gwnaethom ddefnyddio ein clustffonau fel arwydd ein bod am gael ein gadael ar ein pennau ein hunain. Roeddem yn dîm o bedwar yn Nepal am bron i ddau fis. Hyd yn oed os nad oeddem yn gwrando ar alawon, pan oedd un o'r tîm yn gwisgo eu clustffonau, roeddem yn gwybod bod angen rhywfaint o ofod arnynt. Roedd yn newidiwr gêm wrth amddiffyn ein gwytnwch gyda'n gilydd.
Roedd gwneud rhywbeth neis i'ch partner pabell bob dydd - coffi yn y bore, efallai - a dweud diolch pan wnaethant rywbeth i chi, yn golygu cymaint. Gall teimlo ein bod yn cael ein gwerthfawrogi, yn rhan o rywbeth mwy, ein gwneud gymaint yn fwy goddefgar pan fydd ein partneriaid pabell yn ein cythruddo!
Nid yw’r ateb gan yr un ohonom, nid yw’r un ohonom ar ein gorau trwy'r amser, rydym i gyd yn ceisio cyrraedd y gorau y gallwn. Yn greiddiol iddo, mae cymaint o hyn yn ymwneud â bod yn garedig â’n hunain ac â’n gilydd.”
